"We wspólnym rytmie" - Jojo Moyes

Jako nastolatka bardzo długo jeździłam konno. Kiedy siadałam w siodle, cały świat znikał, wszystkie moje problemy przestawały mieć znaczenie. Odprężałam się, a wszystko dookoła mnie nabierało nowych, wyrazistych barw. Tak jak dla jednej z bohaterek książki, konie to była moja ucieczka.

Przyznaję, że po „We wspólnym rytmie” sięgnęłam ze względu na element jeździectwa w przedstawionej historii. Pewnego dnia naszła mnie myśl, by przeczytać lekką, przyjemną książkę o tym, co tak długo sama robiłam z zamiłowaniem i trafiło akurat na ten tytuł. Sądząc po opisie zamieszczonym z tyłu książki spodziewałam się historii traktującej o tym, co człowiekowi zagubionemu daje niesamowita więź, jaką można zadzierzgnąć współpracując z koniem. Miałam nadzieję, że przypomnę sobie, ile radości dawało mi jeździectwo i – nie ukrywam - wierzyłam również w to, że znajdę w tej niepozornej książce kilka pięknych stwierdzeń, cytatów, myśli. Liczyłam na przyjemną powieść, która da mi szansę na relaks po uprzednio przeczytanym thrillerze. Niestety, „We wspólnym rytmie” niesamowicie mnie umęczyło.

W przedstawionej historii mamy do czynienia z dwiema głównymi postaciami kobiecymi – jedną z nich jest Natasha, młoda i bardzo ambitna prawniczka, której życie prywatne całkowicie się rozsypało. Drugą jest natomiast 14-letnia Sarah, wychowywana przez dziadka z niemal wojskowym rygorem, ale także niesamowitymi pokładami miłości. To właśnie dziadek uczy Sarah jazdy konnej, w tym niewyobrażalnie trudnej i zarezerwowanej dla elit „szkoły nad ziemią” (obecnie uczą jej jedynie w 4 szkołach na świecie). Historie Natashy i Sarah splatają się w momencie, gdy dziadek dziewczynki trafia do szpitala. Sugerowałoby to, iż od tego momentu ich życie nabierze wspólnego mianownika – nic bardziej mylnego. Niemalże do ostatnich stron książki, Moyes prowadzi historię w taki sposób, że losy obu bohaterek toczą się obok siebie, nie spajają się, są zupełnie odrębnymi elementami powieści. Jakby czytało się dwie książki na raz, historia jest niespójna. Jedynym czynnikiem łączącym ze sobą dziewczynkę i prawniczkę zdaje się być biedny Mac – prawie-były-mąż Natashy i jedna z zaledwie dwóch osób, które szczerze pragną pomóc Sarah w jej trudnej sytuacji życiowej.

Czytając opinie o „We wspólnym rytmie” kilka razy spotkałam się ze stwierdzeniem, że książka była słaba, gdyż autorka za mocno skupiła się na postaci zwierzęcej, mianowicie na Boo, koniu Sarah. Dla mnie nie było to problemem – w końcu to historia z jeździectwem w tle, a dokładnie opisywane przez Moyes treningi Sarah, jej dziadka i Boo, tworzyły podwaliny pod całą powieść. Mnie denerwowało w tej książce zupełnie coś innego. O ile Sarah zachowywała się jak na nastolatkę przystało – miała swoje skoki humorów, przeżywała okres buntu i za nic nie chciała oddalić się od tego, co kochała bezwarunkową miłością: od dziadka i Boo, o tyle jej przekonanie o tym, że mówienie prawdy dorosłym jest czymś złym, było ogromnie irytującym. Nie rozumiałam, dlaczego dziewczynka uparcie nie chce przyznać przed ludźmi, którzy poświęcili własne życie uczuciowe i zawodowe dla jej dobra, że wraz z dziadkiem mają konia? Co w tym takiego złego? Dodatkowo Sarah przez cały czas miała świadomość, że Natasha jest prawniczką. W świetle całej historii toczącej się na stronach książki, gdyby Sarah choć na chwilę schowała dumę do kieszeni, nie musiałaby przeżywać wszystkich okropieństw, które spadły na nią niczym grom z jasnego nieba. Drugim czynnikiem drażniącym była dla mnie sama Natasha. Przyznaję, na samym początku było mi jej żal z powodu rozwodu i pewnych zdarzeń losowych, ale z biegiem czasu jej marudzenie i obwinianie za swoje nieszczęście wszystkich dookoła, tylko nie samej siebie, zaczęło mi poważnie działać na nerwy. Dodatkowo zabieg autorki, o którym pisałam wcześniej – niespójność historii sprawiał, że kilka razy chciałam odłożyć książkę i już do niej nie wracać.

„We wspólnym rytmie” było moim pierwszym spotkaniem z twórczością Jojo Moyes. Na pewno nie było to spotkanie ostatnie, choć w najbliższej przyszłości nie planuję sięgać po inne tytuły autorki. Tym, co najbardziej podobało mi się w tej historii był prolog i jeden z rozdziałów, oba poświęcone młodości dziadka Sarah. Moim zdaniem książka o nim i wybrance jego serca okraszona miłością do koni byłaby tysiąc razy lepszą lekturą, niż opowieść, jaką faktycznie zaserwowała nam autorka.